Allereerst wil ik graag mijn excuses aan bieden voor deze ietwat onpersoonlijke aanhef, maar drastische tijden vragen om […]
Langzaam open ik mijn linkeroog en zie ik alleen geel. Als ik mijn rechteroog ook open, blijkt dit de muur te zijn. De bankleuning duwt oncomfortabel in mijn linkerwang, maar gelukkig lig ik nog stabiel. Wakker worden half naast de bank is geen pretje, en al helemaal niet op deze hoge leuning.
Terwijl ik nog naar de muur staar – hoe komt deze toch zo dichtbij? – hoor ik iets op de bank. Geritsel, een pagina die omgeslagen wordt…Er zit iemand op de bank! Ik draai mijn hoofd en knipper. Daar zit mijn baasje.
Terwijl ik de kamer binnen loop lik ik, op zoek naar de laatste stukjes vlees, mijn snorharen af. Op het kleed weet ik niet meer waar ik heen wil. Om de situatie eens goed te overzien, besluit ik mij eerst te gaan wassen. Net als ik wil beginnen, doet een geritsel mij de oren spitsen. Hoor ik daar de krant? De krant!
Langzaam loopt hij de straat in, de brommende bus achterlatend. Hij is hier niet eerder geweest, maar komt nu met een missie: Lieke opzoeken. Nu Lieke niet meer reageert, begonnen haar vrienden zich zorgen te maken. En hij heeft nou eenmaal de reservesleutels Voor hem strekt de weg zich uit: hoge huizen met stenen voortuinen. Twee rijen bomen flankeren de weg, ongetwijfeld ooit bedoeld om de straat levendiger te maken maar nu met afbladerende bast en weinig takken. De donkere bladeren hingen zwaar, en druppelde regenwater op de geparkeerde auto’s. Los van het kletsen van zijn voetstappen, was het ritmische getik van druppels op autodaken het enige geluid dat nog echt tot hem doordrong.
If you like long dusks and musky nights,
The world as a smoldering paradise
my second shitty poem! Even shittier than last time, mainly because I’m a very shitty poem-writer, but also because I’ve been sick for most of this month. So much fun. But this was fun
january is the month,
of deciding who to be…
The amount of joy I get from writing a shitty poems is unbelievable. It is shit, I know. I just like writing shitty poems, apparently
Another day at the office, another possible adventure with clients. Exciting!
My first Russian masterpiece! Or at least the first I finish, once upon a time I started reading ‘Lolita’ but I never managed to get through it. The spectre of Alexander Wolf is not typical ‘Russian’ as I always hear people talk about: long, loads of characters with many names and very intense. I’m still gathering the courage to start ‘Anna Karenina’.
However, my boyfriend got this book as a present, read it and gave it to me to read it. He specifically mentioned it’s not like Lolita, or other Russian literature so ‘I would probably like it’. He was right. The story starts in the Russian Civil War with an incident, which haunts the protagonist for the rest of his life. He moves to Paris, but can’t escape his past, especially when he reads a story detailing exactly what happened to him in the civil war, but written from the perspective of his victim.
I don’t know how I found this book. Besides from seeing it on the shelves of the bookstore, of course. I saw the announcement for the movie, but it struck me more like a teen story, something more like Lizzy Mcguire or the fault in our Stars. So I didn’t pay it much attention but was somehow intrigued by it. So when I saw it in the bookstore and had a massive coupon, I bought it. And yes, that was an amazing idea.
The book thief is about Liesel, who lives in the fictional town of
Molching, near Munich, Germany. With her foster parents and her neighbors, she’s living an ordinary life during the second world war.
“I am haunted by Humans.”
Markus Zusak – The bookthief
Yoshi 